Tijdens de Effatareis mediteerden we elke ochtend met enkele liefhebbers op het prachtige vakantiedomein in Cadzand. Midden op het terrein was een kleine bibliotheek met een terras aangelegd, een plaats die uitnodigt om te dromen, mediteren en te lezen.
De kinderen en jongeren vermaakten zich tijdens onze meditatie met de gocarts. Nieuwsgierig maakten ze toertjes rond de bibliotheek. “Mama, wat zijn die mensen daar aan het doen?”, zei een kinderstemmetje terwijl ik met gesloten ogen probeerde te mediteren. Ik spitste mijn oren. “Die mensen zijn heel diep over het leven aan het nadenken”, antwoordde de mama. Wat later passeerde een andere gocart waarvan de mama een ander antwoord klaar had: “Ze zijn aan het zonnen”. Verder hoorden we nog: “Ik denk dat ze slapen.” en “Zitten die daar nog? Dat duurt toch wel lang, hoor.”
De hele meditatietijd door bleven we met gesloten ogen verder mediteren, we hadden de stemmetjes wel gehoord maar lieten ze rustig – letterlijk – passeren. Eigenlijk zat er in elke antwoord een grond van waarheid. We denken tijdens de meditatie wel niet diep na over het leven, maar misschien is het eerder een diep voelen van het leven? En ja, mediteren lijkt ook wat op zonnen. We laten ons immers opwarmen door de stilte. Mediteren helpt om tot een diepe rust te komen, wat dan weer op slapen lijkt. Maar ook het laatste stemmetje herkennen we, soms is het gevoel om twintig minuten te mediteren wel héél lang.
Lachend bekenden we na de meditatie aan elkaar dat het fijn was om zoveel nieuwsgierige en spelende kinderen rondom ons te horen. Mediteren en leven horen onlosmakelijk bij elkaar. Het ene vloeit naadloos over in het andere.
Reactie plaatsen
Reacties